Zołza żona i anioł mąż

Chcę być żoną, która troszczy się o męża i nie pozwala mu stanąć w miejscu. Nawet za cenę bycia zołzą.

Przygotowując się do małżeństwa dość często zastanawiam się jak to będzie, kiedy już zamieszkamy razem, gdy codzienne obowiązki i zadania staną się naszym wspólnych działaniem. Gdy będę miała gorszy dzień (ten wyjątkowy czas w miesiącu) i gotować obiad w 6 garczkach „bo tak!”, a mój mąż przyjdzie złachany po ciężkiej pracy i powie, że jest tak zmęczony, że nie robi już dzisiaj nic. Niby nic, a połączenie dość wybuchowe. Wystarczy iskierka, by mieszkanie wyleciało w powietrze. 

Wszyscy dookoła przekonują nas, że małżeństwo to ciężki kawałek chleba, że wymaga pracy, zaangażowania, wysiłku, cierpliwości. By wielokrotnie być trochę ślepym, trochę głuchym i trochę głupim, by nie wszystko widzieć, nie wszystko słyszeć i nie wszystko rozumieć. Zgadzam się, że małżeństwo wymaga ciągłego rozwoju psychicznego, duchowego i społecznego, bo świat dookoła nas będzie się zmieniał, my sami też, nasze dzieci. I my tym zmianom będziemy musieli wychodzić naprzeciw.

Tylko czasem mam mały dysonans, kiedy słyszę, że różnice płciowe powodują, że choć wzajemnie się uzupełniamy, to funkcjonujemy zupełnie inaczej, co kobiety muszą uszanować… Mianowicie: my ogarniamy kilka rzeczy na raz, mamy podzielność uwagi, potrafimy zaplanować wiele rzeczy do przodu, wielu rzeczy się domyślamy, czytamy między wierszami, chcemy mieć sprawy załatwione na już, a jak nie to zrzędzimy. Bo mężczyzna może załatwić co najwyżej jedną i dopiero jak ją załatwi, to może się wziąć za następną. 

Potem czytam jakieś znakomite badania znakomitych amerykańskich naukowców, że mężowie, którzy mają żony zołzy żyją krócej. Dlaczego? Bo stres, który żona wywołuje u męża anioła podczas awantury powoduje problemy ze zdrowiem, a te z kolei wpływają na skrócenie życia biednego małżonka. Nigdzie jednak nie było napisane dlaczego ta zołzowata żona wszczyna awanturę. Może dlatego, że mąż jej nie pomaga, nie interesuje się dziećmi, od pół roku nie naprawił szafki w kuchni, a do tego ona dziesiąty raz prosi go, by wyniósł śmieci, słysząc ciągle: zaraz. Może kumple ważniejsi są od niej, może piwa za dużo jest w domu, może męża bardziej interesuje bijący rekordy popularności w sieci filmik niż wydatki na przyszły miesiąc. W takiej sytuacji to i świętego (a raczej świętą) wyprowadziłby z równowagi. 

W komentarzu na katolickiej stronie czytam, że owe badania są potwierdzeniem tego, co Biblia mówi o roli mężczyzny… Hmmm… A gdzie przepraszam jest napisane, że zadaniem męża anioła jest wkurzać żonę? Że żona ma być cierpliwa, posłuszna i usłużna? Bo w przysiędze małżeńskiej też nic o tym nie ma. Ślubuje się miłość, wierność i uczciwość małżeńską. No to żona uczciwie mówi – nie podoba mi się to, że po raz kolejny nie zrobiłeś tego, o co Cię proszę, że jesteś głuchy na moje potrzeby, że nie dbasz o dom, nie pielęgnujesz naszego związku. Bo żona zaangażowanego męża, która ma z nim poukładane relacje, która widzi i docenia jego starania (nie zawsze wychodzą, ale są i to jest ważne, bo nie ma ideałów, nikt nie jest dobry we wszystkim, ale przynajmniej próbuje, a nie siedzi z założonymi rękami) – taka żona nie robi jazd z byle powodu. Więc jeśli mąż skarży się, że ma żonę zołzę, to najpierw warto zapytać: czym ją tak mężu wkurzyłeś? 

Ważny i mądry głos w tej sprawie zabrał niedawno Krzysztof, mąż i ojciec, autor bloga Dzień Ojca (dzienojca.org), który pisząc o znaczeniu kłótni w małżeństwie wyraźnie zaznacza, że żona nieraz zaczyna atak pod kryptonimem „od Adama i Ewy” (po prostu wyciąga wszystko z przeszłości co się da), często nie przebiera w słowach i sprawia mu przykrość, ale wreszcie uświadomił sobie dlaczego. Bo żona próbuje do niego dotrzeć, do „kołka nieociosanego”, który dotąd był głuchy na jej rozpaczliwe apele, choćby o częstsze sprzątanie łazienki (sam przyznał, że dwa razy na trzy miesiące to rzeczywiście trochę za rzadko). Że zołza co jakiś czas wylewa na niego wiadro pomyj, bo ponad tymi wszystkimi wykrzyczanymi słowami „istnieje konstruktywny przekaz potrzeb i konkretnych oczekiwań, które częstokroć były wcześniej do mnie adresowane, ale nie znajdowały posłuchu.” I choć przyznaje, że wielokrotnie bywa bezradny wobec tego potoku słów, często bardzo bolesnego, to zrozumiał, że jest on efektem bezradności żony wobec „nieociosanego kołka”. Że to jest jej zmaganie się z jego głuchotą i ślepotą na prośby i potrzeby. Ale za każdym razem dziękuje on Bogu za mądrą żonę, która „troszczy się o niego i nie pozwala mu stanąć w miejscu!".

Chcę być żoną, która nie pozwoli, by mąż żył w stagnacji, by się zatrzymał. Nie chodzi o to, by go zmienić na swoją modłę, ale o to, by się rozwijał. Nie da się całe życie żyć według jednego schematu. Bo otoczenie rusza, a my zostajemy. Stajemy się niekompatybilni. Wtedy zgrzyta. Ciągły rozwój pozwala plastycznie dopasowywać się do siebie. I o to chodzi. Oczywiście to, co jest fundamentem musi być niezmienne, stabilne, by zatrząśnięty w posadach dom mógł się ostać. Pewne wartości, zasady moralne muszą być trwale zakorzenione w nas. To taki szkielet, na którym trzeba się oprzeć. A potem można budować dowoli. Zmieniać elewację, wymieniać okna, wybijać nowe, zamurowywać niepasujące. Pociągnąć piętro, dołożyć balkon z lepszym widokiem. Takim architektem naszej rodziny chcę być. Rozsądnym, konkretnym, idącym do przodu na miarę potrzeb. Czasem żoną zołzą, bo te nasze kołki nieociosane nie łapią od razu wszystkiego, ale mądrą. Tego sobie i mojego przyszłemu mężowi życzę.