Od nagłej a niespodziewanej śmierci...

Wracam z procesji Bożego Ciała. Ciepły, słoneczny dzień sprzyja, żeby się nie spieszyć. Mijam stojącego przy chodniku starszego pana…

Na oko ok. 80 lat, ubrany w dobrej jakości garnitur, zadbany, po głosie wnoszę, że jeszcze ma moc. Białe dobrze ostrzyżone i starannie ułożone włosy, okulary. Czeka, jak się okazuje, na małżeństwo idące za mną. Dołącza do nich ze słowami:

- Zawsze chodziłem z nią, a dziś mogę iść z Wami.

Domyślam o czym mówi. Z każdym zdaniem tylko się w tym utwierdzam:

- Cóż, takie jest życie. Jeszcze rozmawialiśmy, dawałem jej serek, myślałem, że się poprawiło.

Wchodzimy razem do klatki. To sąsiad z 3 piętra, teraz kojarzę, zabawny, dziarski starszy pan, radosny, tryskający energią i życiem. Rzadko się spotykamy, ale czasem widzę go, jak chodzi z psem, a kiedy ma publikę w oczekiwaniu na windę, nie omieszka z tego skorzystać.

Pod windą mówi tak:

- Łapię się na tym, że rano stawiam na stole dwie szklanki. Wchodzę do pokoju i zaczynam do niej mówić, a tam pusto – w geście bezradności rozkłada ręce, choć cały czas jest pogodny…

- To za krótko, za świeżo, ale czas goi rany – mówią małżonkowie.

Wsiadamy do windy, nie ma już za wiele czasu, starszy pan jedzie tylko na trzecie piętro, ale to wystarczy. Mówi tylko trzy zdania. A nimi wszystko:

- Trochę grzeje, ale nie wypada inaczej – wzrusza ramionami i łapie za klapę marynarki, wskazując, że naprawdę mu gorąco. – Kiedy dziś rano mówiłem pacierz, to mówię do niej: „Słuchaj Dziewczyno, chyba będziesz dzisiaj szła koło mnie?”.

Po czym wybucha płaczem… Przeprasza i dodaje: - To nie tak miało być…

***************

Przy kolejnych ołtarzach śpiewamy:

Święty Boże, Święty mocny…zmiłuj się nad nami.

Od powietrza, wody, ognia, głodu i wojny….

Od nagłej a niespodziewanej śmierci – zachowaj nas Panie!

************

Dożyć starości w takiej miłości – pozwól Panie…