Niebiańska biurokracja

W niebiańskim sekretariacie pewnie tyle razy widzieli już moje „podanie”, że kolejnych już nie czytają, wrzucając je od razu do kosza – jest kolejka realizacji, trzeba czekać. Albo zwyczajnie brakło zamówionego egzemplarzu na składzie. Trzeba uzbroić się w cierpliwość, aż wznowią wydanie…

 

To, co wydaje się nam być zwykłym zbiegiem okoliczności, zrządzeniem losu, często może się okazać misternie ułożonym planem. 

Prowadziłam dzisiaj ciekawą konwersację. Rozmawiając z kolegą o zanoszonych intencjach i o tym, jak, gdzie i kiedy prośby są rozpatrywane, doszłam do wniosku, że z prośbami do Pana Boga jest jak z załatwianiem spraw w urzędach. Jeśli człowiek chce coś wskórać, musi się nachodzić, uporem maniaka nastukać do drzwi, naskładać podań i dokumentów wszelakich, osiągając zamierzony cel często nie dlatego, że mu się należy, ale przez swoją namolność. Czasem pozytywne rozpatrzenie sprawy jest po prostu jedyny sposobem, żeby pozbyć się z urzędu natręta. 

Zaczęliśmy się więc zastanawiać jak to jest w niebie. Przecież Pan Bóg też dostaje każdego dnia wiele „podań” do rozpatrzenia, więc pewnie musi mieć jakiś sekretariat, w którym znajduje się ewidencja wchodzącej korespondencji, miejsce, gdzie czeka na swoją kolej. Musi być porządek, żeby było wiadomo kto i kiedy dostanie odpowiedź. Tym bardziej, jeśli „podania” ciągle napływają od petentów, którzy nie czekają na odpowiedź lub nie reagują na odmowę. Rozbawiła mnie pointa kolegi, który stwierdził, że pewnie tyle razy widzieli już moje „podanie”, że kolejnych już nie czytają, wrzucając je od razu do kosza – jest kolejka realizacji, trzeba czekać. Albo zwyczajnie brakło zamówionego egzemplarzu na składzie. Trzeba uzbroić się w cierpliwość, aż wznowią wydanie…

Niby przypadkiem spotkaliśmy się, kiedy tachałam do domu paczkę z poczty, bo mama postanowiła uraczyć mnie tegorocznymi zbiorami warzyw, notabene szalenie ekologicznych, bo bez sztucznych barwników, konserwantów, nawozów. Tymczasem wspomniany kolega, nie czekając na spóźniający się tramwaj, zmierzał w kierunku domu wzdłuż trasy łączącej pocztę z moim domem, tyle że po drugiej stronie ulicy. Dojrzał mnie z daleka, szybko przeszedł się przywitać, a tym samym pomógł mi dotransportować warzywne dobroci (7,5 kg) do mieszkania. On zrobił dobry uczynek, ja się nie nadźwigałam :). Żegnając się powiedział, że złoży w mojej sprawie petycję o przyspieszenie realizacji mojej sprawy. 

Hmmm….zawsze to jedno "podanie" więcej w niebiańskim sekretariacie…. 

 **********************

 Raz Dwa Trzy Pod niebem pełnym cudów (sł. i muz. Adam Nowak)