Bogu się podoba, gdy może na Ciebie liczyć

Psychologia jest nauką, z własną metodologią, z konkretnymi założeniami. Jeśli ktoś pracuje zgodnie z nimi, to to jest dobre bez względu na to czy wierzy czy nie.

Zwykle bronię swojego fachu jak lwica. Bo wierzę w słuszność tego, co robię. Wierzę w ideały, jestem przekonana o prawdziwości założeń. Lubię to, co robię i robię to z pasją. Nie jest to zawód prosty, czasem potrzebuję odpoczynku i oderwania się  od zawodowych zadań, ale na dłuższą metę, niedobór pracy wywołuje zdrową tęsknotę, wynikającą z naturalnej równowagi, że brak pokarmu rodzi głód, który zaspokojony, rodzi potrzebę braku, by uchronić od przesytu. 

Tym razem nie mogło być inaczej. Bo jak tu nie polemizować ze stwierdzeniem, że neokatechumenat też głosi tezę o szkodliwości psychologii, bo przecież kiedy podaje człowiekowi z problemem psychologiczny "młotek", to nie mam pewności, że to pochodzi ode mnie; że jeśli Bóg tego nie chce, to i "młotek" nie pomoże, a ja mogę być tylko (i obym była - rzecze mój rozmówca) Jego narzędziem - powiedzmy "śrubokrętem". 

Nie do końca wiem, co oznacza stwierdzenie, że „nie mam pewności, że to pochodzi ode mnie”. Jeśli nie ode mnie, to od kogo? Zwykle to ja mówię do swoich pacjentów, słowa wychodzą z moich ust, rodzą się w mojej głowie i rozważam je w swoim sercu, prosząc niejednokrotnie Ducha św. o pomoc. I jestem przekonana, że nie raz i nie dwa pomógł mi w znalezieniu odpowiednich słów i przekazania ich we właściwy sposób, by pomóc mojemu temu człowiekowi z problemem. Więc właściwie mogą pochodzić od Niego. 

Właśnie takie nauczanie, jak neokatechumenatu, wypacza sposób myślenia i potem ludzie, którzy potrzebują pomocy, diagnozy, leczenia, błąkają się od spowiednika do spowiednika i nic z tego nie wynika więcej, a problemy psychiczne coraz bardziej się pogłębiają. Chyba, że ktoś nie przyjmuje wszystkiego tak bezkrytycznie i potrafi wyważyć jakość zasłyszanych treści (sama mam przyjaciółkę psychologa, która jest we wspólnocie neokatechumenatu). Myślę sobie, że gdyby psychologia była taka zła i stała w tak ogromnej opozycji do religii, to nie byłoby możliwości studiowania jej na katolickiej uczelni. Tymczasem psychologia KULowska, którą ukończyłam, jest jedną z najlepszych w kraju....

Znowu przychodzi mi do głowy przykład z leczeniem medycznym. Lekarz mówi – robimy niezbędne badania: ekg, potem test wysiłkowy, a jak wyjdzie źle, to potrzebna będzie koronografia, a potem chyba operacja. Wyobraźmy sobie sytuację ,w której pacjent, zamiast przygotowywać się do zabiegów diagnostycznych, zaczyna się zastanawiać: czy Bóg tego chce? Czy te badania (czyt.: narzędzia) pochodzą od Niego? A może ktoś inny sie za tym kryje? Nie, nie poddam się tej operacji, bo za tym pewnie stoi szatan. W ogóle na ekg sie nie zgadzam, bo chyba Bóg tego nie chce... Czy nie brzmi to jak absurd? Jeśli przychodzi do mnie osoba, np. z depresją , a jej daję do zrobienia konkretne ćwiczenie - zamieniamy ciemne ubrania na jasne, staramy się wstawać rano jak najwcześniej, po czym wychodzimy na spacer, robimy poranne zakupy i tak przez 5 kolejnych dni (bo osoba w depresji i tak już będzie miała trudność z mobilizacją do tego, ale to jakiś pierwszy krok w pracy nad sobą), to rzeczywiście - jest sie nad czym zastanawiać - Pan Bóg chce czy nie chce, żeby osoba zmieniła te ubrania i poszła na te zakupy?

W odpowiedzi czytam: „Psychologia jest dobra, jeśli nie zastępuje życia duchowego, na zachodzie, zwłaszcza wśród bogatych, psycholog zastąpił kapłana. Prawem Boga jest zostawić komuś krzyż. Wtedy psycholog może pomóc, nie przeczę.” 

W Polsce też są tacy, którzy wzorem amerykańskich filmów, szukają szczęścia w gabinetach psychologicznych. Często mylą pomieszczenia. Zamiast do takiego z kozetką, powinni trafić do takiego z konfesjonałem. Ale przede wszystkim zadaniem psychologii nie jest zastępowanie duchowości. To ludzie uprawiający psychologię często wypaczają jej cele i sens stosowania. Ja reprezentuję psychologię, która ma pomagać, leczyć i życie duchowe uzupełniać, a nie zastępować. Dlatego zawsze będę się oburzać na komentarze katolików, którzy psychologię krytykują, nie znając jej tak naprawdę. Przykro mi, jeśli mieli oni kontakt z jakimś fanatycznym psychologiem lub pseudopsychologiem (bo myślę sobie, że sam dyplom psychologiem nie czyni – psychologiem trzeba być niejako z natury, rzeklibyśmy – z powołania, bo tylko wtedy ten zawód może przynosić dobre owoce), bo mogli doświadczyć zranień, które czasem ciężko uleczyć. Ale nie wszystkich trzeba od razu podciągać pod jedną kreskę. Podobnie jest z religią - ta również może prowadzić do swoistego fanatyzmu. Czy to znaczy, że jest zła? Nie! To ludzie tworzą taki nie inny obraz wyznawanych przez siebie wartości i sposobu ich wyznawania. Bo gdyby oceniać wszystkich katolików np. po tym, co działo się swego czasu pod Pałacem Prezydenckim przy słynnym „krzyżu smoleńskim”, to ja się pod takim katolicyzmem nie podpisuję! Bo jakoś nie utożsamiam publicznego wyznawania wiary w Chrystusa z przywiązywaniem się do krzyża, starciami się z policją, wyzywaniem księży próbujących przenieść krzyż do kościoła od zdrajców. Bo chodzę na pielgrzymki, noszę medalik z wizerunkiem Matki Bożej, w torebce zawsze mam różaniec, robię znak krzyża mijając kościół, wypowiadam się w katolickich mediach. Podobnie nie czuję jedności z psychologami szarlatanami, diagnozującymi po jednym spotkaniu, leczącymi po dwóch sesjach z najcięższych zaburzeń, uprawiających psychologię wyzutą z podmiotowości i godności ludzkiej, zajmujących się hipnozą, ustawieniami czy neurologicznym programowaniem. 

Chciałam podać w ten sposób przykład, że jeżeli ktoś z zewnątrz ocenił katolików po tym, jak ludzie zachowywali się na Krakowskim Przedmieściu w lipcu 2010 r. i stwierdził, że wszyscy katolicy są tacy, jak tamci, to ja jednak inaczej bycie katolikiem pojmuję. Wówczas ktoś mógłby powiedzieć, że katolicyzm to religia fanatyków, narwańców, histeryków. Widząc takie obrazki w zachodnich mediach, ktoś mógł stwierdzić, że katolicyzm to religia zła..... A przecież tak nie jest. Tak samo z psychologią. 

W zamian dostałam krótką lekcję historii o Wermachcie i Smoleńsku, drogowych wypadkach i ekshumacjach. A przecież ja nie o Smoleńsku chciałam, tylko przykład dałam, że kiedy zaczynamy generalizować, to możemy bardzo łatwo kogoś skrzywdzić niesłuszną oceną. Jeśli ktoś powiedział, że miał złe doświadczenia z psychologami, którzy próbowali narzucić mu światopogląd, zastępując psychologicznymi tezami jego duchowość, więc przez to psychologia jest zła, to może przed wydaniem osądu na wszystkich psychologów i całą psychologię, warto zapytać tych, którym pomogła. 

I co się okazuje? Że ja mogę sobie język strzępić, a raczej klawiaturę eksploatować i opuszki palców zdzierać, rozwodząc się nad słusznością bytności psychologii, a przecież jest kwestia ważniejsza: bo „całą tę awanturę pod Pałacem wymyślili PSYCHOLOGOWIE!!! To była idealna realizacja planu z książki amerykańskiego psychologa, co zrobić, aby porządni ludzie dopuszczali się najgorszych zbrodni i jeszcze byli z tego dumni.”  

Przyznam szczerze, że ręce mi opadły… Całą awanturę pod Pałacem Prezydenckim wymyślili psychologowie... Dawno większej bzdury nie słyszałam... Odechciało mi to rozwijać. Podobno korzystam z niewłaściwych źródeł. Ale jeśli ja korzystam z niewłaściwych źródeł, to z jakich korzystają Ci, którzy uważają, że psychologia jest złem? To nie tak, że psychologia jest dobrem tylko wtedy, kiedy psycholog jest wierzący. Można być niewierzącym, a bardzo skutecznym psychologiem. Kwestia odpowiedniego podejścia i sposobu uprawiania psychologii, nie wypaczania jej. A niestety psychologowie chrześcijańscy, jak niektórzy się nazywają, potrafią to robić. Więc nie ma na to reguły, czy psycholog jest wierzący czy nie, każdy może popełnić błąd i każdy może uprawiać psychologię zgodnie z jej założeniami. Psychologia jest nauką, z własną metodologią, z konkretnymi założeniami. Jeśli ktoś pracuje zgodnie z nimi, to to jest dobre bez względu na to czy wierzy czy nie.

**********************

Po ostatnim wpisie żadnych komentarzy, tylko kilkadziesiąt wejść. I nic więcej. A jednak nie obyło się bez echa, co wywołało we mnie dość silne uczucia wzburzenia. Nie dlatego, że mój rozmówca się ze mną nie zgodził. Dlatego, że prezentując odmienne zdanie, niewiele na poruszony temat wiedział. Nie zaprezentował konkretnych, przekonujących argumentów. Powtórzył tylko to, co zasłyszał. A na koniec zmienił temat dla zmylenia przeciwnika. Chyba nie dałam się zmylić. I niech tak zostanie… Skoro tak twierdzę….

************************

Tylko Bóg może dać wiarę;
   jednak Ty możesz dać świadectwo.
Tylko Bóg może dać nadzieję;
   jednak Ty możesz pogłębić wiarę w swoich braciach.
Tylko Bóg może dać miłość;
   jednak Ty możesz uczyć innych jak kochać.
Tylko Bóg może dać pokój;
   jednak Ty możesz zasiewać zgodę.
Tylko Bóg może dać siłę;
   jednak Ty możesz pocieszyć kogoś wątpiącego.
Tylko Bóg może dać życie;
   jednak Ty możesz go uczyć innych.

Tylko Bóg może dać światło;

   jednak Ty możesz sprawić, by zajaśniało w czyichś oczach.

Tylko Bóg jest życiem;

   jednak Ty możesz wzbudzić w innych jego pragnienie.

Tylko Bóg może uczynić coś, co zdaje się niemożliwe;

   jednak Ty możesz uczynić to, co możliwe.

Bóg jest samowystarczalny;

   podoba Mu się jednak, gdy może na Ciebie liczyć.

(pieśń brazylijska)