24.11.94

Życie, choć piękne, tak kruche jest, 
Wystarczy jedna chwila, by zgasić je.   

Życie, choć piękne, tak kruche jest,

Zrozumiał ten, kto otarł się o śmierć…

24 listopada 1994 roku w hali widowiskowej  Stoczni Gdańskiej odbywał się koncert zespołu G, a później miała zostać wyemitowana bezpośrednia transmisja z rozdania nagród MTV. Na koncert przyszło około 2000 osób - głównie młodych ludzi w wieku 13-20 lat. Godzinę po zejściu muzyków Golden Life ze sceny  na drewnianej trybunie w głębi sali zauważono ogień. Początkowo nikt nie zwrócił na to większej uwagi, traktując ogień to efekt świetlny uświetniający koncert. Ochrona bezskutecznie próbowała zdusić ogień w zarodku. Ogień bardzo szybko zaczął się rozprzestrzeniać, zajęła się kurtyna i pożar sięgnął sufitu. Gdy zgasło światło, wybuchła panika. Wszyscy rzucili się do jedynego znanego im wyjścia z hali - głównego wyjścia, które nie było w pełni drożne. To był początek tragedii. Spanikowani, uciekający ludzie, parzeni gorącym powietrzem, przewracali się o siebie nawzajem i tratowali. Na miejscu zginęły 2 osoby, a w wyniku ciężkich obrażeń w szpitalach zmarło kolejnych 5 osób. Rannych zostało około 300 osób. 

Zespół Golden Life, w hołdzie ofiarom tego wydarzenia, napisał utwór 24.11.94., a przed budynkiem Stoczni Gdańskiej pojawiła się tablica z fragmentem piosenki: Życie, choć piękne, tak kruche jest…

Jakkolwiek patetycznie i moralizatorsko to zabrzmi, rzeczywiście nie potrafimy na co dzień dostrzec kruchości naszego życia, ale i jego piękna. Ile radości możemy czerpać ze zwykłych, pozornie szarych chwil, ile przyjemności możemy sobie zafundować nie tylko od święta, ile jesteśmy w stanie wycisnąć z tego, co zostało nam dane od Najwyższego. Mamy czasem poczucie nieśmiertelności, nieprzemijalności, mocy, ze słowami na ustach: jutro to zrobię, jeszcze zdążę, nie chcę mi się, potem, kiedy indziej, może kiedyś…. A może dziś? A może za chwilę? A może teraz? Bo może jutro nie zdążę, potem nie będzie czasu, może kiedy indziej nie będzie okazji, żeby mi się chciało? 

Zabiegani, zapracowani, zaplątani w obowiązki zawodowo-rodzinno-społeczne, tłumaczymy się brakiem czasu dosłownie na wszystko. Ludzie nie czytają książek, bo dużo pracują; nie chodzą do przyjaciół, bo zajmują się domem; nie delektują się kawą i relaksem w fotelu, bo zajmują się dziećmi; a potem nie zajmują się dziećmi, bo dużo pracują; nie zajmują się domem, bo nie mają już siły; nie spotykają się z przyjaciółmi, bo wolą odpocząć w domowym fotelu, a tam zasypiają twierdząc, że przecież jutro też jest dzień. A jutro…. 

********************

Życie, choć piękne, tak kruche jest,

Wystarczy jedna chwila, by zgasić je.   

Życie, choć piękne, tak kruche jest,

Zrozumiał ten, kto otarł się o śmierć…

Golden Life  24.11.94