Boża sprawiedliwość i pudełko puzzli

Wydaje mi się, że z naszym życiem jest jak z układaniem puzzli. Każdy element jest inny, ale zawsze znajdzie się taka para, która idealnie do siebie pasuje. Krok po kroku tworzymy całość. Nie wszyscy tak samo, bo sprawiedliwość Pana Boga jest nierównością.

 Życie człowieka można porównać do wielu rzeczy. W zależności od inspiracji, kreatywności, doświadczenia, wyobraźni. W kultowym już filmie, mama Foresta Gumpa mawiała, że „życie jest jak pudełko czekoladek – nigdy nie wiesz, na co trafisz”. Przeczytałam kiedyś taką złotą myśl, że „życie składa się z monet, kto je zbiera, ten jest bogaty”. Rysiek Riedel śpiewał, że „w życiu piękne są tylko chwile”. Pesymiści stwierdzą, że życie jest jak papier toaletowy – długie, szare i do pewnej części ciała. Ale z tym akurat się nie zgodzę, bo po pierwsze – nie jest aż takie długie (papier z reklamy ze słodziutkim pieskiem nigdy się nie kończy!); po drugie – szarego papieru już raczej nie uświadczysz; po trzecie – świetnie sprawdza się także do okien (po prostu bardzo dobrze wchłania wodę).

Wróciłam od brata. Razem z żoną lubują się w układaniu puzzli. Pokazali mi swoje ostatnie dzieło – przepiękny obraz z afrykańskimi motywami. Dwa i pół tysiąca elementów we wszystkich kolorach tęczy, z przewagą czerwieni, pomarańczu i brązu. Podziwiam ich, bo kiedy jakiś czas temu zobaczyłam ten motyw na opakowaniu i liczbę puzzli, stwierdziłam, że tego ułożyć się nie da. A jednak.

Kto układał, zwłaszcza giganty po kilka tysięcy, ten wie, że aby powstał obraz z tych rozsypanych kawałeczków, trzeba najpierw ułożyć misterny plan, przyjąć odpowiednią strategię, przeznaczyć dużo czasu i jeszcze więcej cierpliwości. Zwykle jednak zaczynamy od ułożenia ramy, a potem dopiero wypełniamy środek. Przy dużych powierzchniach typu niebo, woda, skały, piasek, las – metodą prób i błędów przymierzamy kolejno elementy, pozornie nie różniące się miedzy sobą. A gdy jesteśmy już u kresu pracy i nagle okazuje się, że brakuje elementu lub dwóch, to mimo, że w porównaniu z kilkoma tysiącami, które udało nam się dopasować są właściwie małym wypadkiem przy pracy, niesamowicie denerwuje ta dziura, która przyciąga uwagę bardziej, niż całe dzieło. Bo w sumie dzieło nie zostało ukończone, nie jest pełne, pozostaje niedosyt, niesmak, poczucie braku spełnienia. I nie wiadomo co z tym dalej robić: szukać zguby, oprawić w ramkę i podziwiać to, co jest, czy zburzyć obraz i schować do pudełka, żeby nie irytował.

Wydaje mi się, że dokładnie tak samo jest z naszym życiem. Wrzucamy się w pewne ramy i próbujemy wypełnić środek. Każdy element ma inny kształt, inne zabarwienie, ale zawsze znajdzie się taka para, która idealnie do siebie pasuje. Możemy dołożyć kolejny element. Krok po kroku tworzymy całość. Ale jeśli czegoś nam zabraknie, nie da się tego zapełnić elementem z innego kompletu, bo nie będzie pasował. Ale często ten brak możemy zobaczyć dopiero na końcu.

Sprawiedliwość Pana Boga jest nierównością. Tak jak na sklepowej półce stoją różne pudełka z różną ilością elementów, tak Pan Bóg obdarza różnymi układankami życiowych puzzli. Ale to naszym zadaniem jest je ułożyć. Wedle talentu, sił i zapału. Kogoś stać na złożenie tysiąca elementów w swoim życiu, a innych zaledwie na sto. Komuś innemu braknie cierpliwości i energii, dlatego dostanie tylko pięćdziesiąt sztuk – łatwiej ułożyć, dopasować, większa szansa, że żaden element nie zginie. Przy tysiącu trzeba się wykazać większą ostrożnością i uwagą, bo i elementy są dużo mniejsze.

Skrajności i różnice są po to, by każdy miał szansę zaistnieć. Tak jak noc jest po to, by dostrzec radość poranka, a ciemność, by poznać czym jest światło. Wojna, by poczuć smak pokoju, a burza, by przyszedł spokój. Jedno nie może istnieć bez drugiego. Jest jego dopełnieniem, tylko razem tworzą całość. Choć na pierwszy rzut oka kompletnie do siebie nie pasują.

Nigdy wcześniej nie patrzyłam na to w ten sposób, że równo, to nie zawsze sprawiedliwie, a sprawiedliwie, nie znaczy równo. Prof. Anna Świderkówna powiedziała kiedyś do księdza Twardowskiego, że to, co ma i to, czego nie ma, ma dla innych. Jakie to proste: to, co mam, mogę dać innym; to czego nie mam, mogę od kogoś dostać. Ksiądz poeta w swoim wierszu zadedykowanym właśnie prof. Świderkównie, pokazał mi nową perspektywę sprawiedliwości. Paradoksalną perspektywę, ale jakże prawdziwą…

**************************************************************************

Ks. Jan Twardowski
SPRAWIEDLIWOŚĆ

Prof. Annie Świderkównie 

Gdyby wszyscy mieli po cztery jabłka
gdyby wszyscy byli silni jak konie
gdyby wszyscy byli jednakowo bezbronni w miłości
gdyby każdy miał to samo
nikt nikomu nie byłby potrzebny

Dziękuję Ci że sprawiedliwość Twoja jest nierównością
to co mam i to czego nie mam          
nawet to czego nie mam komu dać
zawsze jest komuś potrzebne
jest noc żeby był dzień
ciemno żeby świeciła gwiazda
jest ostatnie spotkanie i rozłąka pierwsza
modlimy się bo inni się nie modlą
wierzymy bo inni nie wierzą
umieramy za tych co nie chcą umierać
kochamy bo innym serce wychłódło
list przybliża bo inny oddala
nierówni potrzebują siebie
im najłatwiej zrozumieć że każdy jest dla wszystkich
i odczytywać całość