...swego nie znacie (2)

Fantastyczny jest ten nasz język ojczysty. I mogłabym wiele epitetów użyć, by barwność i piękno języka polskiego opisać, ale… Co z tego, skoro i tak wielu powiedziałoby, że po prostu jest okej lub fajny.

Nieraz słuchając konwersacji Polaków, którzy w poszukiwaniu pracy, przygody lub w podążaniu za panującym trendem wyjechali do Anglii na pewien okres czasu, śmieszy mnie łatwość, z jaką posługują się angielskim akcentem. Jak szybko uczą się wtrącać obce słowa, co absolutnie nie dodaje im powagi, a wręcz przeciwnie – nadaje wypowiedzi komiczny kształt, niezależnie od jej treści. I to dopowiedzenie, że po takim czasie na obczyźnie i posługiwaniu się językiem angielskim na co dzień, niezwykle trudno dobrać polskie odpowiedniki. Najbardziej zadziwiający jest dla mnie to, z jaką szybkością Polacy uczą się języka angielskiego za granicą. A raczej oduczają języka polskiego. Okazuje się bowiem, że kilka miesięcy spędzonych w okolicach Big Bena wystarczy, żeby zapomnieć płynący we krwi i wyssany z mlekiem matki język ojczysty. 

I pomijam w tym momencie wspomniane wcześniej naleciałości językowe, które z różnych powodów wchodzą w użytkowy język polski. Ale kiedy słyszę, dialogi prowadzone w tramwajach, na przystankach czy galeriach handlowych, to już chyba wolę tę przełamywaną polszczyznę (lub łamaną angielszczyznę – trudno do końca ocenić), bo tam przynajmniej słychać jakąś różnorodność słownictwa. Czego nie zawsze można powiedzieć o słownictwie rodaków spotykanych na ulicy.

Jakiś czas temu zaprzyjaźniłam się, myślę ze wzajemnością, ze słownikiem synonimów. Kapitalna sprawa. Fantastyczny jest ten nasz język ojczysty. Podobno w pierwszej trójce najtrudniejszych języków świata się znajduje (widziałam takie rankingi, które wskazują, że jest to obecnie najtrudniejszy język świata). Myślę, że nie tylko ze względu na gramatykę czy ortografię, ale i bogactwo występujących w nim słów. I mogłabym wiele epitetów użyć, by barwność i piękno języka polskiego opisać, ale… Co z tego, skoro i tak wielu powiedziałoby, że po prostu jest okej lub fajny. Fajny był koncert i chłopak na imprezie też był fajny. Fajny jest samochód kumpla i nowa sukienka przyjaciółki. Fajne kazanie ksiądz w kościele powiedział i fajnie urlop się udał. Film fajny wyświetlają w kinie i fajną książkę można dostać w prezencie…. Oczywiście wszystko to jest po prostu OK.

A przecież koncert może być znakomity, a chłopak na imprezie sympatyczny. Samochód kumpla może być rewelacyjny, a nowa sukienka przyjaciółki ładna. Ksiądz może wygłosić interesujące kazanie, a urlop spędzić można ciekawie. Reżyser kapitalnie mógł przestawić losy głównego bohatera, a czytana książka może być wybitna. Ale po co się wysilać, skoro wszystko może być po prostu fajne. Ewentualnie może być jeszcze  totalne lub absolutne. Zdarza się niekiedy, że coś jest niesamowite lub dzieje się strasznie. Bo można strasznie być wdzięcznym, strasznie kogoś kochać, można strasznie się cieszyć. Ja tam wolę ogromnie się cieszyć, być niebotycznie kochaną i przyjąć serdeczne podziękowanie, ponieważ żadna z tych czynności nie wzbudza mojego przerażenia. Już chyba wolę, żeby mnie ktoś kochał absolutnie, totalnie był mi wdzięczny i cieszył się ze mną niesamowicie. 

Nie jesteśmy wstanie ogarnąć (modne ostatnio słowo, tak samo jak masakra) całego języka polskiego, ale może przynajmniej starajmy się go poznać w takim wymiarze, by urozmaicić codzienne dialogi. Na mojej półce stoją trzy opasłe tomy Słownika Języka Polskiego, z których każdy ma prawie 800 stron, a przecież język wciąż ewoluuje. Często i chętnie do niego sięgam, prowadząc jednocześnie intensywne rozmowy ze Słownikiem Poprawnej Polszczyzny, zaprzyjaźniając się ze Słownikiem Synonimów, gaworząc sobie w międzyczasie ze Słownikiem Frazeologicznym. A i tak mam świadomość jak ubogi jest mój słownik, o ile barwniej i bardziej kwieciście mogłabym wyrażać swoje myśli, uczucia i poglądy. Choć zdecydowanie pozbywam się kompleksów, gdy podczas spotkania towarzyskiego mój rozmówca do określenia otaczającej go rzeczywistości używa jedynie słowa: zajebiście. Myślę, że kiedy Polacy wpisują w CV zakres i stopień znajomości języków, powinni się mocno zastanowić czy wliczać w to język polski. Idąc tym tropem, wielu z nas w rubryce JĘZYKI, powinno zostawić puste miejsce.