Moda na nieposiadanie

Nie jestem na tyle pospolita, by pasować do schematu, ale i na tyle wyjątkowa, by dla mnie jednej tworzyć osobną kategorię. A może po prostu jestem hipsterem, tylko jeszcze o tym nie wiem?

W dobie nowinek technicznych i postępu cywilizacyjnego, zżera nas pragnienie posiadania coraz to nowszych modeli laptopów, iPodów, palmtopów, iPhonów, smar fonów, tabletów i innych obcobrzmiących, aczkolwiek nie różniących się między sobą (jak dla mnie) urządzeń z ugryzionym jabłuszkiem. Chcemy być trendy jeżdżąc wypasionym autem, wyjmując z kieszeni obłędny telefon, słuchając najpopularniejszej muzyki zamkniętej w coraz mniejszych mp3 z coraz większymi słuchawkami, oglądając najlepsze filmy tylko w jakości HD i zamieszczając na społecznościowych portalach zdjęcia z najcieplejszych krajów, ale najpierw, żeby tam pojechać, należy posłużyć się satelitarną nawigacją GPS, bo używanie książkowej mapy samochodowej jest po prostu passe.

Postęp, jakość życia czy snobizm? Dyskusja może być zacięta, Ale ty razem inna rzecz przykuła moją uwagę. Że po drugiej stronie są ci, którzy też się lansują, ale poprzez nieposiadanie. Nie mają telewizora, rzadko używają komórki, nie korzystają z elektronicznych urządzeń z jabłuszkiem. Nie zbierają znajomych na popularnych portalach. Jeśli muzyka, to tylko na żywo, a film – jedynie w kinie. Bo generalnie to wszystko to jest strata czasu. Według nich lepiej nie oglądać telewizji, bo to manipulacyjne zło. Telefon komórkowy uzależnienia, Internet zresztą też, ale najczęściej wypowiadają się na ten temat (o ironio!) właśnie tam. Nie tracąc oczywiście czasu w ten sposób… Bo piszą przecież o rzeczach ważnych i wartościowych. A przez to uświadamiają społeczeństwo, wnosząc kaganek oświaty.

Kiedy czytam tego typu komentarze, mam nieodparte wrażenie, że zaczyna  rodzić się swoista moda. Moda na nieposiadania. Na nieposiadanie, nie używanie, nie bywanie. I wydaje mi się, że kryje się za tym pewna ideologia. I nie chodzi o to, że bez udogodnień techniki można żyć. Moda na nieposiadanie zaczyna przybierać postać kreowania osoby nieposiadającej na kogoś na lepszym poziomie, o wyższym statusie.  

Problem jednak leży chyba w tym czy ja chcę to domowe kino mieć, muszę je posiadać, potrzebuję jego funkcjonalności w swoim domu czy pragnę jego obecności, bo zawsze o takim marzyłam? 

Martwię się o swój status społeczny, bo z intelektem nie jest źle – z telewizorem czy bez jakoś się wybroni. Czuję się gorsza, że stać mnie na telewizor i jednocześnie winna, że nie czuję się przez to głupsza. Mało tego, że mam telewizor, w dodatku go oglądam! I mam konto na popularnym portalu, i piszę bloga. Ale ceglastych dotykowych telefonów nie ogarniam, przez co wyróżniam się z tłumu moim maleństwem z klawiaturką.

A właściwie to mam problem, bo nie wiem czy iść z duchem czasu, to posiadać nowoczesny zestaw kina domowego z obrazem w jakości HD i platformą cyfrową czy nie mieć tego wcale… Nie jestem na tyle pospolita, by pasować do schematu, ale i na tyle wyjątkowa, by dla mnie jednej tworzyć osobną kategorię. A może po prostu jestem hipsterem, tylko jeszcze o tym nie wiem?